Στα Μονοπάτια του Βερμίου: Η Συγχώνευση Ιστορίας και Φύσης

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας

Η οροσειρά του Βερμίου, ένα βουνό τόσο κοντά στην πόλη της Βέροιας και ταυτόχρονα τόσο μακριά από την καθημερινότητα, αποτελεί έναν πραγματικά συναρπαστικό προορισμό για περιήγηση, πεζοπορία και ορειβασία. Σε ένα ανοιξιάτικο πρωινό, εμείς, μια παρέα έξι φίλων ορειβατών, ξεκινάμε για το ταξίδι μας προς τους Γεωργιανούς και τη Λευκόπετρα, προσδοκώντας να ανακαλύψουμε τα μυστικά που κρύβει αυτή η περιοχή.

Οι Γεωργιανοί ήταν ένα χωριό που ιδρύθηκε το 1922 από πρόσφυγες του Καυκάσου, οι οποίοι αναζήτησαν και βρήκαν καταφύγιο στην περιοχή αυτή. Πριν από την ίδρυσή του, υπήρχε το χωριό Τόπλιανη, το οποίο κατεδαφίστηκε από τους Τούρκους το 1822, κατά τη διάρκεια της επανάστασης της Νάουσας. Αυτές οι ιστορικές αναδρομές μας θυμίζουν την πλούσια κληρονομιά της περιοχής και την αντοχή των ανθρώπων που την κατοίκησαν.

Η Λευκόπετρα, στους πρόποδες του Βερμίου, είναι το επόμενο μας βήμα. Αυτή η ημιορεινή περιοχή, γνωστή για την εκπληκτική της θέα προς τα Πιέρια Όρη, αποτελεί ιδανικό τόπο κατοίκησης από τη Νεολιθική εποχή. Οι πρώτοι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν φυσικά υλικά όπως πηλό και καλάμια για να κατασκευάσουν τα σπίτια τους, ενώ στη συνέχεια πέρασαν στη χρήση της τοπικής πέτρας. Το πλούσιο αρχαιολογικό υλικό που ανακαλύφθηκε εδώ, όπως ειδώλια, εργαλεία και αντικείμενα καθημερινής χρήσης, αναδεικνύει την πλούσια ιστορία της περιοχής που, μέχρι τότε, δεν υπήρχε καν στον αρχαιολογικό χάρτη.

Στη Λευκόπετρα, το 1958 βρέθηκε ένας μαρμάρινος βωμός αφιερωμένος στον Δία Ύψιστο και το 1965 ανακαλύφθηκε ο ναός της μητέρας των θεών. Αυτές οι ανακαλύψεις, που συνεχίστηκαν μέχρι την ανασκαφή που άλλαξε την εικόνα της περιοχής το 1999, αποδεικνύουν την διαχρονική κατοίκηση και την πολιτισμική εξέλιξη στην περιοχή αυτή.

Η αναστήλωση του ιερού της μητέρας των θεών είναι απαραίτητη ώστε οι επισκέπτες να μπορούν να απολαμβάνουν το μοναδικό αυτό μνημείο από τον αυτοκινητόδρομο. Δυστυχώς, για την ώρα, οι μπροστινοί κίονες που καταγράφουν πράξεις απελευθέρωσης δούλων φιλοξενούνται στο αρχαιολογικό μουσείο της Βέροιας.

Αφήνοντας τα αυτοκίνητα πίσω μας, μπαίνουμε σε έναν κόσμο γεμάτο φύση, οπου η πορεία μας ξεκινάει σε έναν δασικό δρόμο με χαμηλή βλάστηση. Ο ανηφορικός δρόμος μας προκαλεί να ανακαλύψουμε το βουνό, όχι μόνο για να επιβεβαιώσουμε τη δύναμή μας, αλλά για να ταυτιστούμε με μια φυσική οντότητα που έχει ιστορία και ζωή. Ο μύθος και η παράδοση καθιστούν το βουνό έναν ειδικό τόπο, μια πηγή σεβασμού και έμπνευσης.

Η πρασινάδα αποκαλύπτεται στον δρόμο μας, με διάφορα χρώματα να εναλλάσσονται στις πλαγιές. Δέντρα όπως η καστανιά, ο δρυς και η οξιά δημιουργούν ένα μοναδικό δείγμα φυσικής ομορφιάς. Η ημέρα είναι ηλιόλουστη και τα ρυάκια τρέχουν με δύναμη, προσφέροντας ζωή στη φύση γύρω μας, και εμείς απολαμβάνουμε τη φρεσκάδα της ανοιξιάτικης βροχής που έχει γεμίσει την ατμόσφαιρα με γλυκές μυρωδιές.

Καθώς προχωράμε ψηλότερα, η σιωπή του δάσους μας περιβάλλει, κρύβοντας ήχους από σπάνια πουλιά και θηλαστικά. Η πορεία μας, που κρατά περίπου δύο ώρες, μας αποβιβάζει σε μια πλαγιά με θεαματική θέα στα Πιέρια και χαμηλά τη Λευκόπετρα και τη Μικρή Σάντα.

Ανεβαίνοντας ψηλότερα, νιώθουμε την αίσθηση της ελευθερίας και της αλληλεπίδρασης με τη φύση. Η ομορφιά του τοπίου μας γεμίζει με ευφορία και καθώς πλησιάζουμε την κορυφή, η αγωνία και η χαρά μας συγχωνεύονται καθώς αγγίζουμε την ηλιοφάνεια της κορυφής του βουνού.

Καθώς αρχίζουμε την επιστροφή, οι αναμνήσεις από αυτήν την εμπειρία παραμένουν μαζί μας. Η επαφή μας με τη φύση, η ιστορία της περιοχής και η αίσθηση της αναγέννησης συνθέτουν μια αξέχαστη εμπειρία, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να αποδράσουμε από την καθημερινότητα και να βιώσουμε την πραγματική ελευθερία.